Wellicht ietwat overdreven, maar van beperkingen worden wij vrolijk. Het is niet alleen de uitdaging, maar tegelijkertijd manifesteren zich onvermoede mogelijkheden tot oplossingen. In onze veelzijdige werkzaamheden ervaren wij vaak dat mensen tot prestaties in staat zijn die zij niet voor mogelijk hielden eens zij beperkingen ombogen naar mogelijkheden. De mens is van nature creatief, anders zou ons soort allang uitgestorven zijn, een kracht die het beste tot zijn recht komt bij tegenslag.
In het kader van de eenzaamheid nodigen wij gasten uit een medemens uit te nodigen om bij ons aan te schuiven en die medemens te laten ervaren hoe gezellig en sociaal het bij ons toegaat. Zowel onze gast als de genodigde mogen op die avond genieten van een gratis maaltijd. Dit om de drempel voor de eenzamen te verlagen.
Uitgangspunt + insteek voor Vorkje Prikken is praktische oplossingen bieden in de alledaagse werkelijkheid want vergaderingen, stadsrondes en beleidsstukken reiken geen warm(hartig) bord eten aan, daarmee overigens niet gezegd (in dit geval geschreven) dat zij niet waardevol zijn. De samenwerkingen met mensen en andere goeddoeners en organisaties zullen nóg meer gewicht in de schaal kunnen leggen als deze de aanzet geven tot schaalvergrotende activiteiten in stadsbrede zin.
Laten wij beperkingen ombuigen naar mogelijkheden is dan ook onze optimistisch appel....en niet uitsluitend binnen het Armoedebeleid....!
Samen de schouders eronder is niet voldoende
Hoe goed bedoeld dan ook, gezamenlijk de schouders eronder heeft tot de dag van vandaag niet het resultaat opgeleverd dat armoede teruggedrongen is, laat staan uitgebannen. Ondanks afstemming, vergaderingen, stadsrondes en samenwerkingen groeien de wachtlijsten, gaan sommige kinderen nog steeds zonder ontbijt naar school, verslechtert het voedingspatroon van gezinnen in- en onder de armoedegrens en is er geen adequate opvolging voor hen die na 3 jaar het gebruik van de Voedselbank onthouden wordt.
Appel naar eigen verantwoordelijkheid is hoeksteen binnen de WMO, zijn wij het helemaal mee eens, maar mensen laten verkommeren mag niet de rekening zijn die de personen in kwestie en uiteindelijk wij allemaal moeten betalen. Armoede heeft vele bijkomende kanten en effecten die invloed hebben op het welzijn in de samenleving, ook voor hen die niet in een netelige financiële positie verkeren. Immers, een maatschappij wordt geboetseerd door ons allen, niemand uitgezonderd en in de mate van zorg voor kwetsbaren bepalen wij zelf het humanitair gehalte.
Daarom onze oproep:
'samen de schouders eronder is niet voldoende. Laten organisaties, bedrijven en burgers PRAKTISCH in het SAMEN aanpakken met de gezinnen die hiervoor in aanmerking komen te helpen met DAAD.....want met raad worden zij al ruimschoots overspoeld én je kunt er niet van eten. Een daad stellen kan op vele manieren, maar het begint altijd met respect ongeacht omstandigheden wie, wat, waarvoor verantwoordelijk was/is. Geef een stukje van je eigen rijkdom want wat je geeft raak je nooit kwijt. In het onthouden van praktische steun aan hen die het hard nodig hebben wordt geestelijke armoede geboren en dat lijkt steeds meer toe te nemen.
In casu, wij worden allemaal steeds armer.